თუმცა ოპონენტებს საწინააღმდეგო აზრი აქვთ და ასევე, საკუთარ თვალებს მეტად ენდობიან. იონაგუნის კომპლექსი საკმაოდ წააგავს სამხრეთ ამერიკის შემაღლებულ ადგილებზე აგებულ სატაძრო კომპლექსებს, განსაკუთრებით საკსაიუამანისა და კენკოსას , რომელიც მთლიანად პერუს ანდების კლდეებშია ნაკვეთი.
კამათი კიდევ დიდხანს გაგრძელდებოდა , რომ არა Discovery Channel–ის მიერ გაგზავნილი მკვლევარ აკვალანგისტთა ჯგუფი,რომელნიც ზღვის ფსკერზე წააწყდნენ ადამიანის ქანდაკებას, ისეთივე ბუმბულებიანი თავმოსართავით,როგორიც ცენტრალური
ამერიკის ქანდაკებების მორთულობის ანალოგიურია. ასევე გასაოცარია ის მსგავსებაც კონსქტუქციულ გადაწყვეტაში,რომელიც იაპონიიის წყალქევშა კომპლექსსა და მაჩუ–პიკჩუს სამლოცველოს შორის არსებობს. ორივეგან მშენებლები კედლების გადაკვეთის ადგილას რუსული გ–ს ფორმის ქვებს იყენებდნენ, რათა „უნაკერო„ გადაბმა უზრუნველეყოთ. ინკები ქვას არა მარტო მოსახერხებელ სამშენებლო მასალად განიხილავდნენ,არამედ აღმერთებდნენ მას.უსახელო ოსტატებმა იცოდნენ ქვის დამუშავების განსაკუთრებული ტექნოლოგიები, მათ ააგეს ისეთი უნიკალური ნაგებობანი, რომელთაც გაუძლეს მიწისძვრებს, ასეული წლების განმავლობაში მუდმივ ქარსა და წვიმებს და დღევანდლამდე დაუზიანებლად მოაღწიეს.
გამოცანად რჩება ანდებში აღმოცენებულმა კულტურამ როგორ ჰპოვა გავრცელება ასე შორ მანძილზე, სულ სხვა კონტინენტის ნაპირებთან.აღმოჩენილი მასალა უფრო მეტ საფიქრალს და საკვლევს ტოვებს. სხვაგვარად არც შეიძლება.
არქეოლოგია 